Η ήττα από μια τουρκική ομάδα δεν μπορεί παρά να μας στενοχωρεί αλλά σε κανένα σημείο δε θα πρέπει να μας απογοητεύει.
Στις νίκες τα πράγματα είναι πάντα πιο εύκολα. Θριαμβολογείς, αφηγείσαι, πανηγυρίζεις, γράφεις, συζητάς, περηφανεύεσαι, κάνεις αναρτήσεις … Δύσκολο ωστόσο το εγχείρημα να γράψεις – και να εκφραστείς γενικότερα – για έναν αγώνα που δε συνοδεύτηκε από το επιθυμητό αποτέλεσμα, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα παιχνίδι με τόσες ιδιαιτερότητες όπως το ψεσινό.
Εντούτοις, η διαχρονική μαγκιά και περηφάνεια του Απολλωνίστα δεν αφήνουν περιθώρια για κατήφεια και κλαψουρίσματα, ειδικότερα όταν η ομάδα αγωνίστηκε με το απαιτούμενο πάθος, αξίζοντας τουλάχιστον τον ένα βαθμό, και όταν ο μεγάλος κόσμος του Απόλλωνα έκανε στο ακέραιο το καθήκον του. Σίγουρα, η εμφάνιση της ομάδας, αν και ήταν αρκετά καλή, δεν έφτασε στα επίπεδα που θα μπορούσε και θα θέλαμε όλοι να φτάσει. Ωστόσο, ας αναλογιστούμε λίγο πού ήμασταν και πού βρισκόμαστε σήμερα…
Σε μερικούς μόνο μήνες η ομάδα κατόρθωσε να ξεφύγει από χίλια μύρια κύματα και να πετύχει κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο. Ξεπερνώντας στα ημιτελικά το δύσκολο εμπόδιο της ΑΕΚ, βρέθηκε στον τελικό της 22ης Μαΐου, που αποτελεί πλέον μία από τις πιο χρυσές σελίδες της λαμπρής ιστορίας μας. Η απόκρουση του Βάλε και η κανονιά του Καρδόσο αποτελούν εικόνες που θα παραμείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό του κάθε Απολλωνίστα, όπως και οι δύο επικές αναμετρήσεις με την Νις που μας έδωσαν το εισιτήριο για τους ομίλους.
Η ήττα από μια τουρκική ομάδα δεν μπορεί παρά να μας στενοχωρεί αλλά σε κανένα σημείο δεν θα πρέπει να μας απογοητεύει. Η φετινή ομάδα του Απόλλωνα έχει όλα τα φόντα να πρωταγωνιστήσει στην Κύπρο και – αν μη τι άλλο – να παλέψει σε όλους τους ευρωπαϊκούς αγώνες, διεκδικώντας το καλύτερο δυνατό.
Θα πρέπει ωστόσο να τονίσουμε και κάτι άλλο, έστω κι αν κάποιοι το θεωρήσουν γραφικό. Σίγουρα, ομάδα δεν είχε τη φρεσκάδα που όλοι περιμέναμε στο ψεσινό παιχνίδι.
Ειδικότερα κάποιοι ποδοσφαιριστές, συμπεριλαμβανομένου και του Γκαστόν, έδειχναν ιδιαίτερα κουρασμένοι, παρόλο που φαινόταν ξεκάθαρα ότι είχαν όλη τη διάθεση να δώσουν περισσότερα προκειμένου να κερδίσουμε τους Τούρκους. Ας θυμηθούμε όμως ότι το προηγούμενο μας παιχνίδι δεν ήταν φιλικό. Ήταν ένα ντέρμπι με την Ανόρθωση στο Παπαδόπουλος και διεξήχθη την Κυριακή αντί το Σάββατο. Αν η μια μέρα θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά και να παρουσιαστεί πιο έτοιμη η ομάδα, αυτό σίγουρα το γνωρίζει καλύτερα ο Χριστάκης Χριστοφόρου. Προσωπικά, θεωρώ ότι αυτή η μια μέρα θα μπορούσε να φανεί καταλυτική στην απόδοση ή τουλάχιστον στην φρεσκάδα και στο «καθαρό μυαλό» που έλειπε από παίχτες – κλειδιά, στο ψεσινό παιχνίδι.
Από την πρεμιέρα λοιπόν της ομάδας μας σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης επιβάλλεται πρώτιστα να κρατήσουμε τη συγκλονιστική παρουσία του μεγάλου κόσμου του Απόλλωνα, ο οποίος με μοναδικό τρόπο έσπρωχνε καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα την ομάδα, ενώ, την ίδια στιγμή, επέδειξε ολύμπια ψυχραιμία όταν προκλήθηκε από τη συμπεριφορά και το σκληρό παιχνίδι των αντιπάλων. Κρατάμε επίσης την πολύ καλή παρουσία ολόκληρης της ομάδας με σημείο αναφοράς τη μεστή παρουσία δύο νέων ποδοσφαιριστών, του νεαρού Μάριου Στυλιανού και του Άμβραχαμ Γκίε, οι οποίοι έδειξαν πως μπορούν να συμβάλουν τα μέγιστα στην φετινή μας προσπάθεια.
Τέλος, κρατάμε το ιστορικό απόκομμα από το εισιτήριο του αγώνα. Ήταν η πρώτη παρουσία της ομάδας μας σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης και τα καλύτερα έπονται. Ψηλά λοιπόν το κεφάλι γιατί ακολουθεί μια χρονιά … γεμάτη όσο ποτέ!
