Αφιέρωμα στους Λατσιάλι… Την ομάδα που πήρε τα χρώματά της από την Ελληνική σημαία και τόλμησε να πει ΟΧΙ στο Μουσολίνι 13 χρόνια πριν το επαναλάβουν με περηφάνεια οι πρόγονοί μας…
Η ομάδα της περιόδου 1939-1940 [πηγή: http://commons.wikimedia.org/]
Η «Πέμπτη της Ευρώπης» πλησιάζει … Η 24η Οκτωβρίου 2013 αναμφίβολα αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους, αν όχι το σημαντικότερο σταθμό, στη μεγάλη και περήφανη ιστορία του Απόλλωνα Λεμεσού. Της ομάδας που από τότε που ιδρύθηκε μας κάνει αδιάλειπτα περήφανους και φαίνεται πως αυτή την περηφάνεια θα εξακολουθούν να τη νιώθουν και οι επερχόμενες γενιές φυγάδων.
Tο πειρατικό που ξεκίνησε με τον ερχομό του Νίκου Κίρζη και την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Χριστάκη Χριστοφόρου ή αν προτιμάτε από εκείνη την απίστευτη απόκρουση του Βάλε ή για άλλους με την ασύλληπτη κανονιά του Cardoso, έχει ήδη σαλπάρει και δε λέει να γυρίσει σε μίζερες εποχές. Όποια κι αν είναι λοιπόν η αφετηρία, ο μεγάλος κόσμος του Απόλλωνα δικαιωματικά περηφανεύεται γι’ αυτό το στέρεο οικοδόμημα που έχει δημιουργηθεί και στο οποίο ο ίδιος συνέβαλε τα μέγιστα. Άλλωστε, το ότι ο
Απόλλωνας είναι ο κόσμος του δεν αποτελεί ευφημισμό αλλά πραγματικότητα που αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα.
Απέναντί μας λοιπόν η Λάτσιο. Μια ομάδα που θα μπορούσε κάλλιστα να αγωνίζεται τις Τρίτες και τις Τετάρτες στην Ευρώπη αφού το όνομά της σε Ιταλία και Ευρώπη είναι βαρύ σαν ιστορία, χωρίς βέβαια να λείπουν και οι ντροπιαστικές στιγμές που αμαύρωσαν την ιστορία του συλλόγου. Ποιο είναι λοιπόν το προφίλ των Biancocelesti που έχουν στη συλλογή τους 2 Ευρωπαϊκούς τίτλους και 11 τρόπαια στην Ιταλία;
Η Società Podistica (όμιλος δρομέων) ιδρύθηκε στις 9 Ιανουαρίου 1900 στην περιοχή Πράτι της Ρώμης με το ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου να αρχίζει επίσημα τις δραστηριότητές του το 1912 και έκτοτε να συμμετέχει ανελλιπώς στα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα της χώρας.
Η ονομασία Λάτσιο προέρχεται από την ευρύτερη περιφέρεια της ιταλικής πρωτεύουσας, το Λάτιο. Τα χρώματά της είναι το γαλάζιο και το λευκό, όπως ακριβώς και της Ελληνικής σημαίας, προς τιμήν της Ελλάδας, της γενέτειρας των Ολυμπιακών Αγώνων και του Αθλητισμού, ενώ το σύμβολό της προέρχεται μεν από το έμβλημα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αλλά και πάλι σχετίζεται άμεσα με την Αρχαία Ελλάδα.
Οι οπαδοί της Λάτσιο στο Ολίμπικο με την Ελληνική σημαία σε πρώτο πλάνο
Ο αετός, ο βασιλιάς των αιθέρων, υπήρξε έμβλημα του Δία και έτσι ο Luigi Bigiarelli (φωτο), εκ των ιδρυτών του συλλόγου, όντας λάτρης του Ελληνικού Πολιτισμού δε θα μπορούσε να μην τιμήσει τόσο την Αρχαία Ρώμη όσο και το Δία, πατέρα των Ολύμπιων Θεών.
Luigi Bagiarelli: Υπαξιωματικός του Ιταλικού Στρατού. Εκ των ιδρυτών της Λάτσιο και λάτρης του ελληνικού πολιτισμού [πηγή: laziobros.forumcommunity.net]
Στη Λάτσιο «θήτευσαν» κατά καιρούς πολύ μεγάλοι ποδοσφαιριστές, αλλά ο ποδοσφαιριστής – θρύλος των Biancocelesti, συναντάται δεκαετίες προηγουμένως. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1913, στο Robbins, στα σύνορα μεταξύ Λομβαρδίας και Πιεμόντε, γεννιόταν ο Silvio Piola (φώτο), ο οποίος κατόρθωσε να σημειώσει 148 γκολ σε 227 συμμετοχές από το 1934 μέχρι το 1943. Ο Piola δίκαια απολαμβάνει περίοπτη θέση στις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας του ιταλικού ποδοσφαίρου, αφού στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1934 σημείωσε δύο υπερπολίτιμα γκολ, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην κατάκτηση του Μουντιάλ από τους Ιταλούς (Ιταλία – Ουγγαρία 4-2).
Silvio Piola, ο μεγαλύτερος σκόρερ του ιταλικού ποδοσφαίρου. [πηγή: http://sport.sky.it/sport/calcio_italiano]
Ανάμεσα στους πολύ μεγάλους ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στη Λάτσιο αναφέρουμε ενδεικτικά τους Dino Baggio, Demetrio Albertini, Alessandro Nesta, Hernan Crespo, Pavel Nedvěd και Siniša Mihajlović. Από τους Λατσιάλι πέρασε και ο μεγάλος γκαφατζής Paul Gascoigne ο οποίος την πρώτη του νύχτα στη Ρώμη λίγο έλειψε να προκαλέσει συγκοπή στη σπιτονοικοκυρά του. Αφού έβγαλε τα παπούτσια του τα άφησε στην άκρη του παραθύρου και κρύφτηκε σε μια ντουλάπα. Η σπιτονοικοκυρά του θεώρησε ότι ο Gascoigne αυτοκτόνησε πηδώντας από το παράθυρο…
Ο Paul Gascoigne υπήρξε από τα αγαπημένα παιδιά των Λατσιάλι
Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι οι οπαδοί της Λάτσιο για να πανηγυρίσουν τίτλο, έπρεπε να περιμένουν μέχρι το 1958 οπότε και στέφονται κυπελλούχοι Ιταλίας, κερδίζοντας στον τελικό την Φιορεντίνα. Το πρώτο πρωτάθλημα των Λατσιάλι έρχεται το 1974. Η ομάδα της Ρώμης τερματίζει στην πρώτη θέση 2 μόλις βαθμούς μπροστά από τη Juventus, σκορπώντας ενθουσιασμό και δίνοντας το έναυσμα για ξέφρενα πανηγύρια που κράτησαν για αρκετές εβδομάδες στην Ιταλική πρωτεύουσα.
Πρωταθλήτρια Ιταλίας 1974 [πηγή: http://www.panoramio.com/]
Το δεύτερο και τελευταίο πρωτάθλημα ήρθε για τους Ρωμαίους το 2000, όταν η Λάτσιο τερμάτισε και πάλι μπροστά από τη Juventus, έχοντας ως πρώτο σκόρερ τον Χιλιανό Marcelo Salas ο οποίος σημείωσε 12 γκολ.
Πρωταθλήτρια Ιταλίας 2000 [πηγή: http://www.celebrazio.net/]
Οι οπαδοί της Λάτσιο είναι ευρέως γνωστοί για την παθολογική αγάπη που έχουν στην ομάδα τους αλλά και για τα συχνά προβλήματα που της προκαλούν (βλ. επαναληπτικός). Οι «Irriducibili» (οι αμείωτοι), που αποτελούν το σκληρό πυρήνα των οργανωμένων οπαδών της ομάδας, θεωρούνται από τους πιο θερμόαιμους στην Ευρώπη. Αρχηγός τους είναι ο διαβόητος Fabrizio Toffolo (φώτο), του οποίου η φήμη εκτοξεύτηκε το 2006 όταν χτύπησε έναν αστυνομικό και του απαγορεύθηκε η είσοδος στα γήπεδα. Ο Toffolo φυλακίστηκε και έναν χρόνο αργότερα άγνωστοι τον πυροβόλησαν στα πόδια! Ένας από τους καλύτερους φίλους του Toffolo είναι ο γνωστός σε όλους μας Paolo Di Canio (φώτο). Όπως καλά θα θυμάστε, ο άλλοτε διεθνής ποδοσφαιριστής απηύθυνε στους φίλους και οπαδούς της Λάτσιο τον κλασικό ναζιστικό χαιρετισμό μετά από τη λήξη του ντέρμπι με τη Ρόμα τον Ιανουάριο του 2005. Το ότι ήταν εθνικιστής ο Ντι Κάνιο δεν το είχε κρύψει ποτέ. Άλλωστε σε τηλεοπτική συνέντευξή του το 2005 ανέφερε χαρακτηριστικά: «είμαι φασίστας, όχι ρατσιστής. Δεν κατάλαβα, απαγορεύεται να δηλώνω ότι είμαι ακροδεξιός;»
Fabrizio Toffolo, Paolo Di Canio και Benito Moussolini [πηγή: www.twicsy.com]
Μισητή εχθρός της Λάτσιο δε θα μπορούσε να ήταν άλλη από τη Ρόμα. Δυο μεγάλοι σύλλογοι στην ίδια πόλη δε θα μπορούσαν να αγαπιούνται κιόλας, αλλά εδώ η κόντρα ξεφεύγει απ’ τα όρια. Το 1979, γράφτηκε μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου όταν ένας φίλος των Λατσιάλι, ο Vincenzo Paparelli, έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια του Capitolino από μια φωτοβολίδα που εξερράγη στο πρόσωπό του. Πάντως, σε σύνολο 173 αγώνων η Roma έχει 64 νίκες έναντι 48 της αντιπάλου μας, ενώ 61 παιχνίδια έληξαν ισόπαλα.
Το γεγονός ότι ο Μπενίτο Μουσολίνι υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της Λάτσιο είναι ευρέως γνωστό. Ωστόσο, το 1927, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, η Λάτσιο, όπως έκαναν 13 χρόνια αργότερα και οι πρόγονοί μας, είπε ΟΧΙ στο Μουσολίνι. Οι παράγοντες του σωματείου αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στη συνένωση όλων των ομάδων της Ρώμης και τη δημιουργία μιας μόνο ομάδας, της Ρόμα, που θα κόντραρε τους συλλόγους του βορρά, κάτι που αποτελούσε διακαή πόθο του Μουσολίνι. Από τότε μάλιστα, χρονολογείται η κόντρα μεταξύ της Ρόμα και της Λάτσιο. Κάθε αγώνας των δύο ομάδων στην κοινή τους έδρα, το «Ολύμπικο», αποτελεί το κλασσικό ντέρμπι της Αιώνιας Πόλης, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Derby Capitolino: Από τα πιο σκληρά ντέρμπι στην Ευρώπη
Ωραία λοιπόν όλα αυτά περί Μουσολίνι, Di Cano και Capitolino αλλά δεν αποτελούν παρά γενικές γνώσεις και ιστορίες του παρελθόντος. Η ιστορία εξακολουθεί να γράφεται. Και την Πέμπτη 24/10/2013 στις 20:00, ο Γκαστόν και η παρέα του, χωρίς πίεση και άγχος, έχουν μια τεράστια ευκαιρία να γιγαντώσουν ακόμη περισσότερο την ιστορία του Θρύλου. Απέναντι στη φημισμένη Λάτσιο, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, ο Απόλλωνας θα είναι κερδισμένος. Αν μάλιστα πάρουμε βαθμό ή βαθμούς τότε … φύγαμε σ’ άλλη τροχιά με τον θρύλο βασιλιά στην καρδιά…
Έρευνα – Συγγραφή: Ανδρέας Καυκαρής
