25 Απριλίου, 2010 και τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος του πρωταθλήματος η ομάδα μας, όντας αδιάφορη, αντιμετωπίζει την πρωτοπόρο Ομόνοια, η οποία με νίκη θα κάνει το γύρο του θριάμβου μέσα στο γήπεδο της, αφού την προηγούμενη μέρα η δεύτερη στη βαθμολογία Ανόρθωση είχε δεχτεί την ήττα από το ΑΠΟΕΛ.
Η Ομόνοια, παροτρυνόμενη από 17,000 οπαδούς της, ξεκίνησε πιο δυνατά τον αγώνα θέλοντας να πετύχει από νωρίς το στόχο της. Πράγμα που πέτυχε στο 14’ παίρνοντας το προβάδισμα με τον αρχηγό της Ηλία Χαραλάμπους ο οποίος στη φάση του γκολ κοντρόλαρε καθαρά τη μπάλα με το χέρι, κάτι που δεν είδε ο Ισραηλινός διαιτητής Γιάκοβ.
Το ρολόι σημαδεύει το 90’+2, με το σκορ να εξακολουθεί να βρίσκεται στο 1-0, κι όλα είναι έτοιμα για να αρχίσει το πάρτι τίτλου, όμως στην Ομόνοια «λογάριαζαν» χωρίς τον Βραζιλιάνο αμυντικό της ομάδας μας Τιάγο Σάλες.
Ο Βραζιλιάνος κεντρικός αμυντικός μας, ο οποίος τα τελευταία λεπτά του αγώνα πήρε οδηγίες από τον προπονητή μας Μπόπαν Κρισμάρεβιτς να προωθηθεί στην επίθεση, εκμεταλλευόμενος την ασυνεννοησία Γιωργαλλίδη-Κακά και την αδυναμία του Ντάβιτσον να διώξει την μπάλα, σκόραρε από κοντά παγώνοντας τους 17.000 οπαδούς των «πρασίνων» οι οποίοι ετοιμάζονταν μετά από τα επτά χρόνια φαγούρας να πανηγυρίσουν τον εικοστό τίτλο πρωταθλήματος.
Ο αγώνας τέλειωσε στο 1-1, με τον προπονητή της Ομόνοιας Λεμονής να κρατά το κεφάλι του, τους παίκτες της Ομόνοιας απαρηγόρητους να αποχωρούν με σκυμμένο το κεφάλι και 17.000 οπαδούς να μένουν «αγάλματα» στις εξέδρες, μη μπορώντας να πιστέψουν πως χάλασε το πάρτι τίτλου και πως πλέον όλα τα ενδεχόμενα ήταν ανοιχτά για την υπόθεση τίτλος.
Παρά το γεγονός ότι στο τέλος η Ομόνοια κατέκτησε το πρωτάθλημα, το μόνο σίγουρο είναι ότι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, η πίκρα και η απογοήτευση που πρόσφερε στους οπαδούς της Ομόνοιας ο Σάλες, δύσκολα θα ξεχαστεί!
