Τρία είναι κατά τη γνώμη μας τα γκολ που ξεχωρίζουν από τα 23 συνολικά γκολ, (ένα έχει σημειωθεί από αυτογκόλ), που έχει σημειώσει η ομάδα μας στους 15 τελικούς που έχει αγωνιστεί.
Το ωραιότερο είναι το γκολ του Πάμπου Πίττα στον τελικό του 1995 κόντρα στο ΑΠΟΕΛ στο Τσίρειο με το οποίο ισοφαρίσαμε προσωρινά σε 2-2. Ο Πίττας, ο οποίος λίγα λεπτά νωρίτερα σε μια άτυχη στιγμή είχε πετύχει γκολ σε βάρος της ομάδας μας, πήρε τη μπάλα περίπου 30 μέτρα έξω από την περιοχή και χωρίς χρονοτριβή εξαπέλυσε ένα ασύλληπτο σουτ με τρομερά φάλτσα ακινητοποιώντας τον τερματοφύλακα του ΑΠΟΕΛ Άντρο Πετρίδη, ο οποίος ενώ βλέπει την μπάλα να έρχεται προς το μέρος του τελευταία στιγμή αυτή αλλάζει πορεία καταλήγοντας στα δίκτυα του!
Το δεύτερο καλύτερο γκολ επιτεύχθηκε στον περσινό τελικό κόντρα στην Ομόνοια από τον Φώτη Παπουλή όταν στο 5’ εκμεταλλευόμενος την κεφαλιά-πάσα από τον Γκίε ακινητοποιεί τον κεντρικό αμυντικό της Ομόνοιας Ρούνιε προσφέροντας του μια μεγαλοπρεπέστατη «ποδιά» και ακολούθως με απίστευτο μπανανέ σουτ στέλλει την μπάλα στο παραθυράκι της εστίας του Γιωργαλλίδη!
Το τρίτο καλύτερο είναι το ανεπανάληπτο γκολ που πέτυχε στον τελικό του 2013 ο Οράσιο Καρδόσο κόντρα στην ΑΕΛ. Ο άνθρωπος που μπήκε στον αγώνα από σπόντα, γιατί ο Παολίνιο που είχε εισέλθει στον αγωνιστικό χώρο 20’ νωρίτερα δεν μπορούσε να συνεχίσει λόγω τραυματισμού, με ένα κεραυνό κάρφωσε τη μπάλα στο παραθυράκι του Ντεγκρά δίνοντας ουσιαστικά το τρόπαιο στην ομάδα μας γράφοντας για πάντα το όνομα του στο πάνθεον των θρυλικών ποδοσφαιριστών του Απόλλωνα.
Αν θα πρέπει να ενστερνιστώ την άποψη των περισσότερων ποδοσφαιρόφιλων ότι το καλύτερο γκολ το κάνει και η ιδιαίτερη σημασία του εκάστοτε αγώνα, τότε είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι οπαδοί του θρύλου, θα επέλεγαν το γκολ του Καρδόσο, ειδικότερα γιατί επιτεύχθηκε κόντρα στην αιώνια αντίπαλο ΑΕΛ σβήνοντας ταυτόχρονα και το φάντασμα του χαμένου τελικού του 1987!
