Είναι μέλος της Κααθοσφαιρικής μας ομάδας σε τροχοκάθισμα εδώ και δύο χρόνια από τη μέρα της σύστασης του τμήματος. Αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας υπερνικώντας τα πολλά προβλήματα που της φανέρωσε η ζωή και με χαμόγελο πάντα στα χείλη μας δείχνει τον δρόμο.
Η Μαρία Μάρκου τιμά και με το παραπάνω το Σωματείο μας αλλά και τη χώρα μας αφού είναι μέλος και της Εθνικής μας ομάδας. Φέτος πανηγύρισε με τους συμπαίκτες της το νταμπλ με τον Απόλλωνα μας και πρόσφατα κλήθηκε και πάλι στην Εθνική μας ομάδα. Μας δίνει δύναμη και θάρρος και μας αποδεικνύει ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Χρειάζεται μόνο να έχουμε πίστη στον εαυτό μας και θέληση και όλα μπορούν να πραγματοποιηθούν.
Η Μαρία μίλησε στο ant1iwo και μέσα από τα λεγόμενα της μας δείχνει πως όσο δύσκολος κι αν είναι ο δρόμος που ακολουθούμε, πάντα στο τέλος θα βρούμε το φως, αρκεί να μην λυγίσουμε και να μην κάνουμε πίσω σε καμία δυσκολία.
Αναλυτικά η ιστορία της Μαρίας:
«Γεννήθηκα στις 26/3/1993 στη Λεμεσό και έχω 3 αδέλφια. Σε πολύ μικρή ηλικία, είχα κάποια προβλήματα υγείας και χρειάστηκε να κάνω κάποιες επεμβάσεις. Είχα όμως πολύ όμορφα παιδικά χρόνια και ήμουν πάντα ένα υπερκινητικό παιδί, έπαιζα συνεχώς και έτρεχα. Από 4 ετών ασχολούμουν με τον πρωταθλητισμό. Έκανα ενόργανη ολυμπιακή ρυθμική, κολύμπι, στίβο (ταχύτητες και εμπόδια), καλαθόσφαιρα, βόλεϊ και ποδόσφαιρο. Ήταν και είναι η ζωή μου ο αθλητισμός, ότι άθλημα υπήρχε, μου άρεσε να το δοκιμάζω. Είχα πολλές πρωτιές, βραβεία και διακρίσεις στην Κύπρο. Έλαβα μέρος σε πανελλήνιους αλλά και παγκόσμιους αγώνες.
Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο (συγκεκριμένα στην Β΄ Γυμνασίου) ένιωσα μια αδιαθεσία και με πήγαν στο νοσοκομείο. Χρειάστηκε να νοσηλευτώ και μάλιστα για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Μετά από πολλές εξετάσεις, οι γιατροί κατέληξαν ότι… είχα πρόβλημα με την καρδιά. Την ίδια αδιαθεσία ένιωσα ξανά στην Γ΄ Γυμνασίου. Οι γιατροί όμως, μου επέτρεψαν τον αθλητισμό και συνέχισα να προσπαθώ, να αθλούμαι και μάλιστα με περισσότερο θάρρος. Είχα πολλά όνειρα και ήθελα να γίνω γυμνάστρια. Δυστυχώς όμως… Ένα τροχαίο ατύχημα, στάθηκε η αφορμή να χαθούν όλα…
Ήταν 13 Οκτωβρίου του 2009 …
Οδηγούσα το μηχανάκι μου και τράκαρα με ένα αυτοκίνητο. Δεν κατάλαβα τι έγινε και δεν θυμάμαι τίποτα… Με μετέφεραν με ασθενοφόρο στις Πρώτες Βοήθειες του Γενικού Νοσοκομείου Λεμεσού. Ήμουν πολυτραυματίας, είχα εγκαύματα τριβής και μώλωπες σε όλο μου το σώμα. Πήρα εξιτήριο μετά από πολύ καιρό και χωρίς να ιαθώ πλήρως. Ήμουν… καθηλωμένη σε τροχοκάθισμα. Δεν γνώριζα τι είχα, τα επόμενα 8 χρόνια ήταν πολύ δύσκολα…
Έκανα δυο επεμβάσεις στην Κύπρο, μια στην Ελλάδα και τρεις στην Γερμανία. Πήγα σε πάρα πολλούς γιατρούς τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό. Μου έλεγαν ότι η κατάσταση μου είναι σοβαρή και περίπλοκη όμως εγώ δεν τρόμαζα και δεν απογοητευόμουν. Στην αρχή μου έλεγαν ότι θα γινόμουν καλύτερα, αλλά μετά από κάθε χειρουργείο, η κατάσταση μου γινόταν όλο και χειρότερη.
Μετά από καιρό, διαγνώστηκα με αστάθεια, αδυναμία στήριξης, ατροφία μυών και υπαισθησία στα κάτω άκρα. Έτσι, οι γιατροί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι… το πρόβλημα μου είναι μόνιμο και θα μείνω καθηλωμένη σε τροχοκάθισμα. Ποτέ μου όμως δεν το έβαλα κάτω και με την στήριξη της οικογένειας και των φίλων μου, προσπαθούσα για ότι καλύτερο.
Τελείωσα το σχολείο με πολύ καλό βαθμό, πήρα πτυχίο computer science και τώρα τελειώνω το master μου στα Data Science and Engineering (τελείωσα όλα τα μαθήματα και μου έμεινε μόνο η διατριβή). Είμαι αθλήτρια του powerlifting της Κυπριακής Εθνικής Παραολυμπιακής Ομάδας και κάνω box wheelchair στο the cage. Είμαι στην ομάδα καλαθοσφαίρισης σε τροχοκάθισμα του Aπόλλωνα Λεμεσού αλλά και στην εθνική ομάδα Κύπρου.
Η αλήθεια στη ζωή μου…
Πέρασα πολύ δύσκολα αλλά ποτέ μου δεν έκλαψα. Πάντα έλεγα δεν πειράζει προχωράμε. Μέσα στα νοσοκομεία, γνώρισα ανθρώπους με διάφορα προβλήματα υγείας που είχαν όμως όρεξη για ζωή και γενικά έβλεπαν αλλιώτικα τη ζωή. Έγινα ακόμα πιο δυνατή και ζω το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή. Πλέον δεν φοβάμαι τίποτα, ούτε καν το θάνατο. Παλεύω για μένα και για τους γύρω μου. Πάντα γελάω γιατί… το γέλιο δίνει ζωή. Μπορείτε να φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς γέλιο; Ξαφνικά να μην μπορούμε να γελάσουμε, να μην μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ατμόσφαιρα χαράς γύρω μας! Υπάρχει κανείς που να θέλει να ζει έτσι; Εγώ όχι».
Πηγή: www.ant1iwo.com
