Δυναμισμός, πείσμα, βλέμμα καθαρό, αξιοπρεπές. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά του καλαθοσφαιριστή και αρχηγού της ομάδας μας, Apollon Wheelchair Basketball Χριστάκη Ιωάννου από τη Λεμεσό.
Όμως τον χαρακτηρίζει και κάτι άλλο, που σημάδεψε ολόκληρη τη ζωή του. Το πάθος και η αγάπη που τρέφει για το πέταγμα. Τι κι αν πετώντας με αλεξίπτωτο πλαγιάς είχε ατύχημα το οποίο του προκάλεσε παραπληγία. Κάκωση νωτιαίου μυελού. Τι κι αν ο γιατρός του είχε πει μέσα στο νοσοκομείο να ετοιμάζεται για να συνηθίσει το αναπηρικό καροτσάκι…
Ο Χριστάκης κατάφερε να αποκτήσει μερική κίνηση στα πόδια σε τρεις μήνες μετά το ατύχημα. 8 μήνες στο νοσοκομείο αποφασίζει να ξαναπετάξει… Ο ίδιος ξεδιπλώνει την ιστορία του στο Newsbomb στέλνοντας μήνυμα δύναμης και αισιοδοξίας.
Πώς βρεθήκατε στην ομάδα του Apollon Wheelchair Basketball;
Μετά από την αποκατάσταση μου από το νοσοκομείο έπρεπε να αθλούμαι. Δεν το έψαξα ιδιαίτερα. Άκουσα για την ομάδα και πήγα. Αρχίσαμε τις προπονήσεις. Ήταν η μοναδική ομάδα στην Κύπρο. Σε κάποια φάση αυξηθήκαμε και έπρεπε να γίνει και δεύτερη ομάδα, να δημιουργηθεί πρωτάθλημα. Εγώ αποφάσισα να φύγω και να δημιουργήσω άλλη ομάδα. Έφυγα και παρέσυρα και 2-3 συμπαίκτες μου. Πριν να προχωρήσουμε με την ομάδα ήρθαμε σε συμφωνία με την ομάδα του Απόλλωνα και ενταχθήκαμε. Ξεκινήσαμε δύσκολα. Για μια τέτοια ομάδα χρειάζεσαι εξοπλισμό. Βρήκαμε χορηγούς. Με τον έφορο του Τμήματος, τον Λεωνίδα Χαραλάμπους, προχωρήσαμε. Τον δεύτερο χρόνο πήραμε το πρωτάθλημα.
Είστε μια ομάδα ατόμων με κινητικά προβλήματα. Είσαστε πιο δεμένοι λόγω των κοινών σημείων σας;
Είμαστε δεμένοι ως ομάδα. Υπάρχουν ανθρώπινες διαφωνίες, διαφορετικοί χαρακτήρες. Η διαφορά που υπάρχει από οποιοδήποτε άλλο σύνολο είναι ότι είσαι με ανθρώπους που μοιράζεσαι το ίδιο πρόβλημα.
Άρα υπάρχει περισσότερη κατανόηση μεταξύ σας.
Φυσικά. Το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνει κάποιος που μπαίνει στην ομάδα είναι ότι υπάρχει αλληλεγγύη. Δεν είναι μόνος του. Εξ’ ορισμού αυτό είναι η ομάδα. Ο αθλητισμός είναι ένα μέσο που βοηθά τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα; Εκείνος που θα πάει να αθληθεί δεν θα κλειστεί στον εαυτό του. Πρέπει να είμαστε παράδειγμα. Παίζουμε μπάσκετ, μας βλέπουν στην τηλεόραση, μας βλέπουν κι άλλοι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα.
Ο αθλητισμός είναι ένα μέσο που βοηθά τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα;
Εκείνος που θα πάει να αθληθεί είναι το είδος του ανθρώπου που δεν θα κλειστεί στον εαυτό του. Πρέπει να είμαστε παράδειγμα. Παίζουμε μπάσκετ, μας βλέπουν στην τηλεόραση, μας βλέπουν κι άλλοι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα και καταλαβαίνουν ότι άνθρωποι σαν αυτούς ανοίγονται στη ζωή.
Η παραπληγία ήρθε έπειτα από ένα ατύχημα. Πώς συνέβηκε;
Έγινε το 2012 στο Κούριο. Πετούσα αλεξίπτωτο πλαγιάς (paragliding). Ήταν το χόμπι μου,η αγάπη μου και συνεχίζει να είναι. Έκανα και εκπαιδεύσεις, ήμουν σχεδόν επαγγελματίας. Το αλεξίπτωτο πετά και χρησιμοποιείς τα ανοδικά ρεύματα για να κρατιέσαι στον αέρα ή να ανεβαίνεις. Στο Κούριο ήμουν τόσο εξοικειωμένος που ήταν για μένα σαν παιδική χαρά. Δεν είχα καμία φοβία για να πετάξω. Μία ημέρα ενώ πετούσα, παράβηκα τους κανόνες ασφαλείας. Πετούσα κοντά στο βουνό έπαιρνα φόρα και έκανα ακροβατικά κάτι που δεν έπρεπε να κάνω διότι ήμουν πολύ χαμηλά. Το έκανα και τιμωρήθηκα. Έχασα τον έλεγχο. Νόμιζα ότι θα το περάσω αλλά δεν το πέρασα και χτύπησα πάνω στο βουνό.
Πριν χάσω τις αισθήσεις μου τηλεφώνησα για βοήθεια. Ήρθε το ασθενοφόρο των Βάσεων, με έδεσαν σε φορείο διότι κατάλαβαν ότι ήταν κάκωση νωτιαίου μυελού στον σπόνδυλο και ήταν επικίνδυνο. Ήρθε ελικόπτερο με πήρε στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού, έγινε αξονικό και κατάλαβαν ότι ήταν σοβαρή ζημιά. Μεταφέρθηκα στο νευροχειρουργικό τμήμα του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας. Χτύπησα η ώρα 4 το απόγευμα και ήμουν χειρουργείο ως τις 12 τα μεσάνυχτα. Έκανα εγχείριση στον σπόνδυλο, έμεινα δύο ημέρες στο νευρολογικό και μετά πήγα στο παραπληγικό όπου στην ουσία είναι τμήμα αποκατάστασης. Πέρασα ένα μήνα λίγο δύσκολο. Ούτε ήξερα ότι θα περπατήσω. Νομίζω το είχα αποφασίσει υποσυνείδητα ότι δεν θα ξαναπερπατούσα. Είχα καταλάβει ότι ήταν δύσκολα τα πράγματα αλλά πίστευα στον εαυτό μου. Δεν το έβαλα κάτω.
Πόσο καιρό χρειάστηκε για την αποκατάσταση;
Έμεινα 8 μήνες στο νοσοκομείο. Ο πρώτος μήνας ήταν δύσκολος. Είχα πόνους, παραισθήσεις την πρώτη εβδομάδα, μετά όταν σταμάτησαν να μου χορηγούν παυσίπονα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Οι γιατροί τι σου έλεγαν;
Όταν πρόκειται για κάκωση νωτιαίου μυελού δεν ξέρει κανένας τίποτε. Εκτός εάν κοπεί τελείως που θεωρείται σίγουρο ότι δεν θα ξαναπερπατήσεις. Οι γιατροί δεν περίμεναν τίποτα. Το νοσοκομείο φέρνει έναν ειδικό που διευθύνει ανάλογη κλινική στην Αγγλία και δίνει κατεύθυνση, διενεργεί ειδικές επεμβάσεις κτλ. Αυτός ήρθε στο δωμάτιο μου. «Πρέπει να συνηθίσεις το καροτσάκι», μου είπε. Ήθελα να του το ρίξω στο κεφάλι. Στους 3 μήνες σηκώθηκα.
Πότε προσπάθησες να περπατήσεις;
Στους τρεις μήνες είχα μερική κίνηση στα πόδια. Έπαιρνα τα πράγματα μέρα με την ημέρα. Έμπαινα στο φυσιοθεραπευτήριο στις 8, έφευγα στις 2 το μεσημέρι, κάθε μέρα. Μετά από έξι μήνες περπατούσα με πατερίτσες.
Τι άλλαξε μετά στην καθημερινότητα σου;
Αλλάζει η ζωή σου. Εκεί που δούλευες πλέον δεν δουλεύεις. Μου έμειναν είναι κάποιοι πόνοι στα πόδια. Κατά τ’ άλλα έχω όλες τις παρενέργειες της παραπληγίας.
Τι δουλειά έκανες;
Ήμουν τζαμάς.
Σε επηρέασε ψυχολογικά;
Καθόλου. Δεν γυρίζω πίσω. Ότι έγινε έγινε. Θα ζήσουμε το σήμερα.
Θεωρείς ότι ήσουν και τυχερός στην ατυχία σου με τέτοιο ατύχημα;
Οπωσδήποτε. Μπορούσε να ήταν θανατηφόρο. Μπορούσε να ήταν πιο σοβαρή παραπληγία.
Ποια γεύση σου μένει από όλη αυτή την περιπέτεια; Πώς αντικρίζεις το μέλλον;
Άλλαξε η καθημερινότητα μου δεν μπορώ να τα κάνω όλα, ούτε να δουλέψω, περπατώ με δυσκολία. Έχασα την απόλαυση του πετάγματος, γι αυτό λυπάμαι. Όταν ήμουν στο νοσοκομείο είχα πετάξει με ανεμόπτερο. Μετά από 4- 5 μήνες μετά το ατύχημα. Μεγάλη αγάπη.
Δεν είχες κάποια ανησυχία λόγω του ατυχήματος;
Όταν πήγαινα εκεί για να το κάνω είχα μια ανησυχία. Όμως όταν πέταξα, είχα φοβηθεί που δεν φοβόμουν! Μετά από 8 μήνες αποφάσισα να ξαναπετάξω. Μέσα στο νοσοκομείο έβλεπα βίντεο που πετούσα. Έβλεπα ένα όπου ήμουν εγώ με το αλεξίπτωτο στον αέρα. Ήμουν χαρούμενος. Είπα ‘θα στερήσω από τον εαυτό μου τη χαρά;’Μετά από 10 μήνες έκανα paragliding.
Πώς ένιωσες;
Πήγαινα και έλεγα ‘μακάρι να μην είναι καλός ο καιρός για να πετάξω’. Πήγα 2-3 φορές και δεν ήταν. Μια μέρα ο καιρός ήταν τέλειος. Το έκανα. Με το που απογειώθηκα, τελείωσαν όλα. Λες και δεν είχα σταματήσει ούτε μια ημέρα να πετώ.
Νιώθεις το αίσθημα της ελευθερίας αυτό είναι που σε μαγεύει;
Δεν ξέρω. Είμαι στον κόσμο μου. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Ένα από τα πράγματα που κάνεις πετώντας είναι να ταξιδεύεις δηλαδή να φύγεις από το Α σημείο και να πας στο Β. Μετά το ατύχημα δεν μπορούσα να το κάνω. Θα προσγειωνόμουν στη μέση του πουθενά. Πώς θα περπατούσα για να επιστρέψω; Mετά έπαψε να μου δίνει τη χαρά που μου έδινε παλιά.
Είπες ποτέ «γιατί σε μένα;»
Ποτέ. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κάποιον άλλον που βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση. Εγώ ευθύνομαι.
Ορισμένοι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα που βρίσκονται σε παρόμοια θέση δεν είναι σαν εσένα. Δυναμικοί, με πείσμα που να βλέπουν την θετική πλευρά. Κάποιοι κλείνονται στον εαυτό τους. Ποιο είναι το μήνυμα που θες να τους στείλεις;
Το μόνο που θα σε ωφελήσει ανατρέχοντας στο παρελθόν, είναι τα λάθη που έκανες να μην τα ξανακάνεις. Το αν δεν θα σε βοηθήσει. Η ζωή ξεκινά από σήμερα και μπροστά. Και ο καθένας που έχει ένα πρόβλημα ας βρει έναν τρόπο ν’ απασχολεί τον εαυτό του είτε με τον αθλητισμό ή με οτιδήποτε άλλο που θα τους ενδιαφέρει.
Πηγή: www.newsbomb.com.cy
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΡΗ ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ
Δυναμισμός, πείσμα, βλέμμα καθαρό, αξιοπρεπές. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά του καλαθοσφαιριστή και αρχηγού της ομάδας μας, Apollon Wheelchair Basketball Χριστάκη Ιωάννου από τη Λεμεσό.
Όμως τον χαρακτηρίζει και κάτι άλλο, που σημάδεψε ολόκληρη τη ζωή του. Το πάθος και η αγάπη που τρέφει για το πέταγμα. Τι κι αν πετώντας με αλεξίπτωτο πλαγιάς είχε ατύχημα το οποίο του προκάλεσε παραπληγία. Κάκωση νωτιαίου μυελού. Τι κι αν ο γιατρός του είχε πει μέσα στο νοσοκομείο να ετοιμάζεται για να συνηθίσει το αναπηρικό καροτσάκι…
Ο Χριστάκης κατάφερε να αποκτήσει μερική κίνηση στα πόδια σε τρεις μήνες μετά το ατύχημα. 8 μήνες στο νοσοκομείο αποφασίζει να ξαναπετάξει… Ο ίδιος ξεδιπλώνει την ιστορία του στο Newsbomb στέλνοντας μήνυμα δύναμης και αισιοδοξίας.
Πώς βρεθήκατε στην ομάδα του Apollon Wheelchair Basketball;
Μετά από την αποκατάσταση μου από το νοσοκομείο έπρεπε να αθλούμαι. Δεν το έψαξα ιδιαίτερα. Άκουσα για την ομάδα και πήγα. Αρχίσαμε τις προπονήσεις. Ήταν η μοναδική ομάδα στην Κύπρο. Σε κάποια φάση αυξηθήκαμε και έπρεπε να γίνει και δεύτερη ομάδα, να δημιουργηθεί πρωτάθλημα. Εγώ αποφάσισα να φύγω και να δημιουργήσω άλλη ομάδα. Έφυγα και παρέσυρα και 2-3 συμπαίκτες μου. Πριν να προχωρήσουμε με την ομάδα ήρθαμε σε συμφωνία με την ομάδα του Απόλλωνα και ενταχθήκαμε. Ξεκινήσαμε δύσκολα. Για μια τέτοια ομάδα χρειάζεσαι εξοπλισμό. Βρήκαμε χορηγούς. Με τον έφορο του Τμήματος, τον Λεωνίδα Χαραλάμπους, προχωρήσαμε. Τον δεύτερο χρόνο πήραμε το πρωτάθλημα.
Είστε μια ομάδα ατόμων με κινητικά προβλήματα. Είσαστε πιο δεμένοι λόγω των κοινών σημείων σας;
Είμαστε δεμένοι ως ομάδα. Υπάρχουν ανθρώπινες διαφωνίες, διαφορετικοί χαρακτήρες. Η διαφορά που υπάρχει από οποιοδήποτε άλλο σύνολο είναι ότι είσαι με ανθρώπους που μοιράζεσαι το ίδιο πρόβλημα.
Άρα υπάρχει περισσότερη κατανόηση μεταξύ σας.
Φυσικά. Το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνει κάποιος που μπαίνει στην ομάδα είναι ότι υπάρχει αλληλεγγύη. Δεν είναι μόνος του. Εξ’ ορισμού αυτό είναι η ομάδα. Ο αθλητισμός είναι ένα μέσο που βοηθά τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα; Εκείνος που θα πάει να αθληθεί δεν θα κλειστεί στον εαυτό του. Πρέπει να είμαστε παράδειγμα. Παίζουμε μπάσκετ, μας βλέπουν στην τηλεόραση, μας βλέπουν κι άλλοι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα.
Ο αθλητισμός είναι ένα μέσο που βοηθά τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα;
Εκείνος που θα πάει να αθληθεί είναι το είδος του ανθρώπου που δεν θα κλειστεί στον εαυτό του. Πρέπει να είμαστε παράδειγμα. Παίζουμε μπάσκετ, μας βλέπουν στην τηλεόραση, μας βλέπουν κι άλλοι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα και καταλαβαίνουν ότι άνθρωποι σαν αυτούς ανοίγονται στη ζωή.
Η παραπληγία ήρθε έπειτα από ένα ατύχημα. Πώς συνέβηκε;
Έγινε το 2012 στο Κούριο. Πετούσα αλεξίπτωτο πλαγιάς (paragliding). Ήταν το χόμπι μου,η αγάπη μου και συνεχίζει να είναι. Έκανα και εκπαιδεύσεις, ήμουν σχεδόν επαγγελματίας. Το αλεξίπτωτο πετά και χρησιμοποιείς τα ανοδικά ρεύματα για να κρατιέσαι στον αέρα ή να ανεβαίνεις. Στο Κούριο ήμουν τόσο εξοικειωμένος που ήταν για μένα σαν παιδική χαρά. Δεν είχα καμία φοβία για να πετάξω. Μία ημέρα ενώ πετούσα, παράβηκα τους κανόνες ασφαλείας. Πετούσα κοντά στο βουνό έπαιρνα φόρα και έκανα ακροβατικά κάτι που δεν έπρεπε να κάνω διότι ήμουν πολύ χαμηλά. Το έκανα και τιμωρήθηκα. Έχασα τον έλεγχο. Νόμιζα ότι θα το περάσω αλλά δεν το πέρασα και χτύπησα πάνω στο βουνό.
Πριν χάσω τις αισθήσεις μου τηλεφώνησα για βοήθεια. Ήρθε το ασθενοφόρο των Βάσεων, με έδεσαν σε φορείο διότι κατάλαβαν ότι ήταν κάκωση νωτιαίου μυελού στον σπόνδυλο και ήταν επικίνδυνο. Ήρθε ελικόπτερο με πήρε στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού, έγινε αξονικό και κατάλαβαν ότι ήταν σοβαρή ζημιά. Μεταφέρθηκα στο νευροχειρουργικό τμήμα του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας. Χτύπησα η ώρα 4 το απόγευμα και ήμουν χειρουργείο ως τις 12 τα μεσάνυχτα. Έκανα εγχείριση στον σπόνδυλο, έμεινα δύο ημέρες στο νευρολογικό και μετά πήγα στο παραπληγικό όπου στην ουσία είναι τμήμα αποκατάστασης. Πέρασα ένα μήνα λίγο δύσκολο. Ούτε ήξερα ότι θα περπατήσω. Νομίζω το είχα αποφασίσει υποσυνείδητα ότι δεν θα ξαναπερπατούσα. Είχα καταλάβει ότι ήταν δύσκολα τα πράγματα αλλά πίστευα στον εαυτό μου. Δεν το έβαλα κάτω.
Πόσο καιρό χρειάστηκε για την αποκατάσταση;
Έμεινα 8 μήνες στο νοσοκομείο. Ο πρώτος μήνας ήταν δύσκολος. Είχα πόνους, παραισθήσεις την πρώτη εβδομάδα, μετά όταν σταμάτησαν να μου χορηγούν παυσίπονα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Οι γιατροί τι σου έλεγαν;
Όταν πρόκειται για κάκωση νωτιαίου μυελού δεν ξέρει κανένας τίποτε. Εκτός εάν κοπεί τελείως που θεωρείται σίγουρο ότι δεν θα ξαναπερπατήσεις. Οι γιατροί δεν περίμεναν τίποτα. Το νοσοκομείο φέρνει έναν ειδικό που διευθύνει ανάλογη κλινική στην Αγγλία και δίνει κατεύθυνση, διενεργεί ειδικές επεμβάσεις κτλ. Αυτός ήρθε στο δωμάτιο μου. «Πρέπει να συνηθίσεις το καροτσάκι», μου είπε. Ήθελα να του το ρίξω στο κεφάλι. Στους 3 μήνες σηκώθηκα.
Πότε προσπάθησες να περπατήσεις;
Στους τρεις μήνες είχα μερική κίνηση στα πόδια. Έπαιρνα τα πράγματα μέρα με την ημέρα. Έμπαινα στο φυσιοθεραπευτήριο στις 8, έφευγα στις 2 το μεσημέρι, κάθε μέρα. Μετά από έξι μήνες περπατούσα με πατερίτσες.
Τι άλλαξε μετά στην καθημερινότητα σου;
Αλλάζει η ζωή σου. Εκεί που δούλευες πλέον δεν δουλεύεις. Μου έμειναν είναι κάποιοι πόνοι στα πόδια. Κατά τ’ άλλα έχω όλες τις παρενέργειες της παραπληγίας.
Τι δουλειά έκανες;
Ήμουν τζαμάς.
Σε επηρέασε ψυχολογικά;
Καθόλου. Δεν γυρίζω πίσω. Ότι έγινε έγινε. Θα ζήσουμε το σήμερα.
Θεωρείς ότι ήσουν και τυχερός στην ατυχία σου με τέτοιο ατύχημα;
Οπωσδήποτε. Μπορούσε να ήταν θανατηφόρο. Μπορούσε να ήταν πιο σοβαρή παραπληγία.
Ποια γεύση σου μένει από όλη αυτή την περιπέτεια; Πώς αντικρίζεις το μέλλον;
Άλλαξε η καθημερινότητα μου δεν μπορώ να τα κάνω όλα, ούτε να δουλέψω, περπατώ με δυσκολία. Έχασα την απόλαυση του πετάγματος, γι αυτό λυπάμαι. Όταν ήμουν στο νοσοκομείο είχα πετάξει με ανεμόπτερο. Μετά από 4- 5 μήνες μετά το ατύχημα. Μεγάλη αγάπη.
Δεν είχες κάποια ανησυχία λόγω του ατυχήματος;
Όταν πήγαινα εκεί για να το κάνω είχα μια ανησυχία. Όμως όταν πέταξα, είχα φοβηθεί που δεν φοβόμουν! Μετά από 8 μήνες αποφάσισα να ξαναπετάξω. Μέσα στο νοσοκομείο έβλεπα βίντεο που πετούσα. Έβλεπα ένα όπου ήμουν εγώ με το αλεξίπτωτο στον αέρα. Ήμουν χαρούμενος. Είπα ‘θα στερήσω από τον εαυτό μου τη χαρά;’Μετά από 10 μήνες έκανα paragliding.
Πώς ένιωσες;
Πήγαινα και έλεγα ‘μακάρι να μην είναι καλός ο καιρός για να πετάξω’. Πήγα 2-3 φορές και δεν ήταν. Μια μέρα ο καιρός ήταν τέλειος. Το έκανα. Με το που απογειώθηκα, τελείωσαν όλα. Λες και δεν είχα σταματήσει ούτε μια ημέρα να πετώ.
Νιώθεις το αίσθημα της ελευθερίας αυτό είναι που σε μαγεύει;
Δεν ξέρω. Είμαι στον κόσμο μου. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Ένα από τα πράγματα που κάνεις πετώντας είναι να ταξιδεύεις δηλαδή να φύγεις από το Α σημείο και να πας στο Β. Μετά το ατύχημα δεν μπορούσα να το κάνω. Θα προσγειωνόμουν στη μέση του πουθενά. Πώς θα περπατούσα για να επιστρέψω; Mετά έπαψε να μου δίνει τη χαρά που μου έδινε παλιά.
Είπες ποτέ «γιατί σε μένα;»
Ποτέ. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κάποιον άλλον που βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση. Εγώ ευθύνομαι.
Ορισμένοι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα που βρίσκονται σε παρόμοια θέση δεν είναι σαν εσένα. Δυναμικοί, με πείσμα που να βλέπουν την θετική πλευρά. Κάποιοι κλείνονται στον εαυτό τους. Ποιο είναι το μήνυμα που θες να τους στείλεις;
Το μόνο που θα σε ωφελήσει ανατρέχοντας στο παρελθόν, είναι τα λάθη που έκανες να μην τα ξανακάνεις. Το αν δεν θα σε βοηθήσει. Η ζωή ξεκινά από σήμερα και μπροστά. Και ο καθένας που έχει ένα πρόβλημα ας βρει έναν τρόπο ν’ απασχολεί τον εαυτό του είτε με τον αθλητισμό ή με οτιδήποτε άλλο που θα τους ενδιαφέρει.
Πηγή: www.newsbomb.com.cy
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΡΗ ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ
Recommended for you